W mojej pracy kieruję się - zgodnie z moim bazowym wykształceniem - metodyką związaną z nurtem współczesnej psychoterapii psychodynamicznej łącząc ją z elementami terapii MBT (Mentalization Based Treatment) oraz opieram się na metodyce związanej z terapią ISTDP (Intensywna Krótkoterminowa Psychoterapia Psychodynamiczna - Intensive Short-Term Dynamic Psychotherapy). 

Terapia indywidualna psychodynamiczna występuje w dwóch wariantach:

1. psychoterapia indywidualna krótkoterminowa

Obejmuje ona zazwyczaj od kilku do kilkunastu 50 minutowych sesji a termin kończenia jest z góry ustalony. Po krótkiej przerwie - gdy istnieje taka potrzeba - można ustalić kolejny cykl pracy. Sesje odbywają się zwykle raz, ewentualnie - w szczególnych okolicznościach - dwa razy w tygodniu. Ta metoda sprzyja koncentrowaniu się na konkretnym problemie.

2. psychoterapia indywidualna długoterminowa

Ten rodzaj pracy nie ma z góry ustalonego terminu kończenia - następuje on zwykle wtedy gdy pacjent doświadcza trwałych zmian w swoim codziennym życiu, z którymi chciał zmierzyć się na terapii. W tym rytmie pracy można eksplorować wiele konfliktów, których objawów doswiadczamy w życiu codziennym, ale nie jesteśmy ich świadomi. Zwykle swoje podłoże znajdują one we wczesnodziecięcych doświadczeniach, ktore rzutują na dorosłe życie.

Przyjmuje się, że ten rodzaj pracy służy budowaniu trwałej zmiany charakteru, pozwala rozumieć własne konflikty i nieadaptacyjne wzorce zachowań, pozwalając na ich samodzielną korektę w życiu codziennym tak, by prowadzić satysfakcjonujące życie i budować trwałe relacji z innymi.

Intensywna Krótkoterminowa Psychoterapia Psychodynamiczna (ISTDP - Intensive Short-Term Dynamic Psychotherapy)

Podejście to zostało opracowane w latach 60. przez dr. Habiba Davanloo, psychiatrę i psychoanalityka. Tym, co zainspirowało ówczesnego analityka było niezadowolenie z długiej i niezbyt skutecznej pracy klasyczną psychoanalizą. Obecne podejście ISTDP wykorzystuje wiedzę kliniczną i techniki związne z podejściem psychodynamicznym ale również uwzględnia szereg odkryć z neurobiologii interperesonalnej i neuronauk afektywnych.

W pracy opartej na ISTDP zwracam uwagę nie tylko na słowa, które wypowiada w czasie sesji pacjent, ale także na reakcje i sygnały płynące z ciała. Dlatego sesje są nagrywane na kamerę wideo - by mogły służyc terapeucie do dalszej analizy - i budować jeszcze bardziej intensywne sesje.

Ważne w tym podejściu jest aktywizowanie pacjenta - by stawał się coraz bardziej aktywnym uczestnikiem terapii. Dzieję się tak poprzez zadawanie pytania na każdej sesji, w czym aktualnie potrzebuje on pomocy. To pozwala widzieć w jakim miejscu jest realnie pacjent, z czym się aktualnie mierzy a co zdezaktualizowało się w stosunku do pierwotnie deklarowanego problemu.

Ważnym elementem pracy jest także uczenie pacjenta rozpoznawania swoich charakterytycznych mechanizmów obronnych, które nie pozwalają doświadczać swoich uczuć i potrzeb. To z kolei umożliwa szybkie regulowanie lęku, które nie daje dostępu do siebie, rozumienia własnych kofliktów a tworzy wiele uciązliwych objawów i zniekształceń poznawczych. Efektem terapii jest obniżenie napięcia (lęków) i osłabenie mechanizmów obronnych, co daje dostęp do uczuć i zrozumienia siebie.